نقش ورزش در اختلال هماهنگی رشدی
هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات بدنی منتخب بر تعادل کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود.
یافته ها نتایج نشان داد که در پیشآزمون میانگین نمرات تعادل کودکان گروه تجربی و کنترل تفاوت معنادار وجود ندارد، اما در پسآزمون میانگین تعادل ایستا و پویا در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود( ۰١/۰ >P) . نتیجهگیری مطالعهی حاضر نشان داد که انجام تمرینات بدنی منتخب باعث بهبود تعادل کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی شده است.
۰۰١p≤، a۳۳۰.
بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد كه برنامه تمرینی ژیمناستیک میتواند بر بهبود کارکرد توجه کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی موثر باشد.
ختلال هماهنگی رشدی معمولا همراه با اختلالات حركتی نظیر تعادل و هماهنگی حرکتی در کودکان مبتلا میباشد.
هدف از این مطالعه بررسی تاثیر هشت هفته برنامه تمرینی ادراکی- حرکتی بر قابلیتهای حرکتی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود.
روش تحقیق: بدین منظور تعداد بیست آزمودنی كودك در دامنه سنی ۸-١۲سال از بین کودکان اختلال هماهنگی رشدی مدارس كودكان استثنایی شهرستان کرمانشاه حضور داشتند به صورت نمونه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند.
پس از اطمینان از توزیع طبیعی دادهها با استفاده از آزمون شاپیرو ویلک، از آزمونهای تحلیل واریانس مرکب برای مقایسه نتایج درون و بین گروهی استفاده شد.
یافتهها: پیشرفت معنی داری در همه متغیرهای اندازهگیری شده از پیشآزمون تا پسآزمون در گروه آزمایش وجود داشت( ۰۰١/۰p= ). همچنین یافتهها نشان داد گروه تجربی نسبت به گروه كنترل در متغیرهای اندازه گیری شده بهطور معنی داری بهتر بودند( ۰۰١/۰p= ). نتیجهگیری: بنابراین الگوی نتایج تحقیق پیشنهاد میکند که انجام تمرینات ادراکی- حرکتی موجب بهبود عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال حرکتی رشدی میشود.
زمانی که یک فرد از نظر رشد مهارتهای حرکتی و هماهنگی سیستم حرکتی دچار تاخیر و مشکلات پس از آن باشد، در این صورت مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی یعنی DCD است و در اجرای فعالیتهای روزمره و مهارتهای تحصیلی دچار مشکل میشود.
میزان شیوع آن که در پسران ٣ تا ٧ برابر بیشتر از دختران است، در ٧ سالگی حدودا ۵ تا ٦ درصد میباشد.
مشخص شده است زایمان قبل از ٣٢ هفتگی احتمال ابتلا به این اختلال را افزایش میدهد.